We staan aan het begin van de derde week in milde lockdown, voor mij onbekend terrein, want dit is ons immers nog nooit overkomen. We hoorden ondertussen dat de Olympische Spelen worden uitgesteld. Ondanks het feit dat dit uitstel niet in de context van oorlog werd beslist, passeerde het vlotjes, alsof het om een straatbarbecue ging. Ook binnen onze groep wordt er om meer solidariteit gevraagd dan we gewoon zijn.
Brood en spelen
‘The show must go on’ zeggen we meestal, maar nu toch maar niet dan. Het is nog maar de vierde keer in de geschiedenis dat de Olympische Zomerspelen worden uitgesteld. In 1916, 1940 en 1944 was dat omwille van oorlog, nu in de wereldwijde strijd tegen COVID-19. Op 11 maart ging bij het Olympisch Comité de alarmbel af. De aanleiding was de aankondiging van de World Health Organisation (WHO): COVID-19 werd gepromoveerd van epidemie naar pandemie. In Tokio gingen de alarmbellen nog niet af, maar bij de sponsors van de Spelen al wel. Geen enkele sponsor wil worden geassocieerd met een event dat de gezondheid van atleten en bezoekers van over de hele wereld in gevaar brengt. Later opperden ook enkele Olympische Comités bezwaar en lieten de atleten van zich horen. Het ondenkbare was werkelijkheid geworden, maar bij het grote publiek nog niet helemaal bekend. Doordat het even duurde om alle actoren te overtuigen, raakte het grote nieuws pas bekend op 24 maart. Eens de Japanners overtuigd waren van de omvang van het probleem op wereldschaal, moesten alle actoren worden geraadpleegd. Tokio was overtuigd van uitstel, de deadline: de zomer van 2021. Uitstel is geen afstel, maar de impact voor een hele reeks betrokkenen is enorm. De factuur van de beslissing bedraagt 2,45 miljard euro, maar dit is en was de enige optie.
Wat mij rond deze beslissing heel erg is opgevallen, is dat de media er nogal licht overheen gaan. Uiteraard werd het gemeld, waren er interviews met atleten en analyses door sportjournalisten, maar de dag erna werd de beslissing al een fait divers. Is entertainment dezer dagen herleid tot een absolute bijzaak? Zelfs als het gaat over het meeste mythische evenement van de wereld? De Romeinen hielden het volk rustig met brood en spelen. Nu doen we het anders. Als er een pandemie de kop opsteekt: geen spelen! Dan maar massaal brood bakken…
Mijn gedachten gaan uit naar de ongeveer 10.000 atleten die al vier of acht jaar toeleven naar deze Spelen. Voor sommige sporters waren deze Spelen het eindpunt van een mooie en lange carrière. Voor hen is volgend jaar net een jaartje te veel en dus onhaalbaar. Sommigen waren in de vorm van hun leven. Hun koers naar olympische roem wordt door een virus onderbroken. En eerlijk is eerlijk, voor sommige sporters komt het stiekem wel goed uit. COVID-19 maakt of kraakt carrières. Het virus haalt ons in. Zelfs één van de grootste mythes de Spelen heeft de strijd verloren. Maar een verloren veldslag is niet een hele verloren oorlog. Elke crisis geeft ons opportuniteiten. De uitgestelde Spelen zullen misschien anders beleefd worden, maar anders kan ook beter zijn. De Spelen van Tokio zullen de beste Spelen ooit zijn. Het streefdoel is nog steeds dat elke toeschouwer verrukt naar zijn thuisland gaat met de gedachte: dit waren de beste Spelen ooit en ik mocht erbij zijn.
Zo ook voor onze groep. Deze crisis slaat nu heel hard toe en we vragen veel solidariteit. Toch komen er ook opportuniteiten en uiteindelijk komen we hier samen sterker uit.
Als bedrijf zijn we ingebed in een economisch weefsel. We leunen nu dicht aan bij onze klanten, zoals in het verhaal van de Olympische Spelen. Daarom moeten we opletten dat de economische coronabesmetting niet overspringt naar onze groep. Onze show must go on.
We hebben heel veel goede klanten die met ons meeleven en ons zo lang mogelijk willen laten doorwerken. Momenteel krijgen we echter ook een groeiende lijst van klanten die zelf in moeilijkheden dreigen te komen. Zij vragen om onze dagprijs te verminderen, om facturen later te mogen betalen of ze geven aan dat het volgende project enkel kan doorgaan als we de projectprijs drastisch laten zakken. Maar we hebben ook klanten die al dan niet verplicht door de overheid noodgedwongen hun activiteiten stilleggen. Er is reeds een kettingreactie door sectoren zoals de luchtvaart, het entertainment, de kleinhandel en de horeca heengegaan. Deze reactie heeft een schok teweeggebracht in hun economische keten die daardoor helemaal stilgevallen is.
Gelukkig zijn we als dienstverlener vandaag nog niet erg aangetast door de economische coronabesmetting. Maar we delen mee in de klappen, het is dus opletten geblazen. We dienen dan ook alle financiële hygiëne-maatregelen strikt toe te passen en op te volgen. ‘Cash is king’, zeker in een crisis als deze. Vandaag breidt het economische virus zich snel en ver uit in de bedrijfswereld. We moeten ervoor zorgen dat enkele ‘zieke klanten’, die ons veel te laat of niet betalen, onze organisatie niet economisch ziek maken. In de strijd tegen de economische coronacrisis speelt cash een cruciale rol. Euro’s zijn de dokters en verplegers die ons erdoor zullen helpen als we de in ziekenboeg belanden. De maatregelen die we de afgelopen twee weken hebben ingevoerd, zijn hard en moeilijk, maar ze vormen onze beschermingskledij.
Zo vlakken we onze cashflowcurve af (zie figuur 1) en blijven we veilig onder de nulmargecurve. Zo kunnen we in eerste instantie tijdens deze gezondheidscrisis in het scenario met positieve cashflow (de blauwe curve) blijven. Tijdens de komende economische crisis kunnen we dan gecontroleerd onze activiteiten verderzetten en onze verplichtingen nakomen. De bedoeling van dit alles: op het einde van de crisis terug als een sterke, winstgevende groep ondernemen.
Je kan onze cashreserve als een soort bazooka zien (zoals die van de Europese Centrale Bank, alleen een beetje kleiner ?), die je slechts éénmalig kan inzetten. De vraag is dus vooral: ‘Wanneer gebruiken we onze bazooka?’. Op dit moment, bij de eerste maandwissel tijdens de lockdown, is het onzeker of en hoe goed onze klanten de facturen gaan betalen. Met andere woorden: we tasten in het duister als het gaat over hoeveel cash we op korte termijn zullen binnenkrijgen. Als we veel minder binnenkrijgen dan verwacht en snel veel uitgeven, komen we in het scenario met negatieve cashflow terecht (de rode curve). Als er minder cash blijft binnenkomen dan er naar buiten gaat, zijn we binnen een paar maanden een vogel voor de kat. In die piste moeten we onze bazooka namelijk direct opgebruiken. Zoals gezegd en zoals de tekening ook aantoont, doen we dat beter niet. We weten niet wat er komt. Met een blinddoek op ben je maar beter voorzichtig. We zetten onze bazooka best in na de gezondheidscrisis, als we meer zicht krijgen op de aangerichte schade. We zitten dan wel nog in de economische crisis, maar waarschijnlijk wel reeds in de herstelperiode. We kunnen met de bazooka tussen het einde van de gezondheidscrisis en het einde van economische crisis verder gecontroleerd aan al onze verplichtingen voldoen, zonder dat we in een scenario met negatieve marges terechtkomen. Uiteraard blijven de betalingen doorgaan, ook tijdens de gezondheidscrisis, maar de gecontroleerde aanpak gaat ervoor zorgen dat we als groep economisch gezond uit deze crisis komen. Ik begrijp de ongerustheid en twijfels bij de genomen maatregelen. Ze zijn echter een noodzakelijke beschermingsmaatregel. Voldoende cash houdt ons uit intensieve zorg. Wees gerust, de bazooka ligt klaar om gebruikt te worden als het scenario van intensieve zorg toch dreigt werkelijkheid te worden.
Ik wil helemaal geen brood leren bakken.
Op 10 maart vroegen de autoriteiten zich aarzelend af of ze eventueel evenementen boven de 1000 mensen zouden kunnen verbieden. Want ja: ‘the show must go on’. Op 13 maart gingen we als land in een milde lockdown. Enkele dagen later worden we gecontroleerd door politiedrones. En het zal niet lang meer duren voor een app aangeeft of we al dan niet nog buiten mogen.
Exponentiële verstrenging van de maatregelen, een ander woord kan ik me niet bedenken als het gaat over de beperking van onze normaal geachte vrijheid. En toch, in de Financial Times krijgt België complimenten over de uniforme nationale aanpak. Misschien doen we het niet zo slecht, moeten we de beperkingen er maar bij nemen en nog even verdergaan. Hoe lastig het ook is. Wie graag begrijpt waarom de maatregelen zo nodig zijn en welke opties door wetenschappers geboden worden, kan eens kijken naar deze zeer leerrijke uiteenzetting.
Het is duidelijke dat we samen COVID-19 willen aanpakken. Maar waarom moeten we ineens elke dag iets nieuws leren? Waarom moeten we ineens alle klusjes die we uitgesteld hebben nu doen? Waarom moeten we met z’n allen achter het fornuis of op de yogamat? Ik wil geen brood leren bakken, een nieuwe taal leren of de zolder opruimen. Ik wil rust en tijd voor mezelf om deze surrealistische situatie een plaats te geven en bezig zijn met de realiteit die voor iedereen vandaag op één of andere manier stressvol is. Laten we allen zelf kiezen hoe we met deze crisis willen omgaan, want de uitkomst kunnen we niet bepalen. Vandaag probeer ik met vallen en opstaan te focussen op wat ik wel kan controleren en daar het beste van maken. Voor de rest probeer ik onverstoorbaar te aanvaarden wat komt. Schijnbaar bovenmenselijk, zeker in deze crisistijd, maar gelukkig wordt er geen perfectie verwacht. In deze wetenschap wil ik iedereen uitnodigen, samen met de familie, om te genieten van de rust, de zon, de bloesems, de bijen, de vogels en de ontluikende prachtige lente. Je kan ook genieten van de beren die voor heel veel ramen staan te pronken, een ideetje dat kwam overwaaien uit Australië. Kinderen over heel de wereld gaan ondertussen massaal op ‘berenjacht’. Samen kinderen laten glimlachen is de mooie kant van COVID-19.
Praat regelmatig met elkaar en zorg goed voor jezelf.
#FlattenTheCurve #physicaldistancing #takecare #samentegencorona
Take care & be safe,
Wim
