Week zes van de lockdown light, week zes van gemis en niet-gemis. Normaal gezien zou ik morgenvroeg voor dag en dauw weer op de trein richting Brussel stappen. Voor mijn consultancy-opdracht pendel ik namelijk drie dagen per week naar onze hoofdstad. De bomvolle, vertraagde trein brengt me samen met een hele hoop andere Limburgers naar kantoor. Pendelpret gegarandeerd… Morgenvroeg geen gemis, geen gehunker naar de NMBS en het koude perron, daar ben ik zeker van. Wat me wel staat te wachten: een enkele verplaatsing richting ‘thuiskantoor’. Dat kan omdat de job met de juiste uitrusting perfect vanop afstand uit te voeren is, zonder uren te pendelen. Eigenlijk wist iedereen dat al, maar nu we verplicht thuis werken valt het extra op. Als we één ding uit deze crisis moeten meenemen, is dat volgens mij misschien wel om massaal minder onnodige verplaatsingen maken. Dat hoeft niet per se te betekenen dat je thuis werkt – zo productief of leuk is dat niet altijd – in een kantoor vlakbij is ook een prima oplossing. Dat is niet alleen beter voor onszelf, maar ook voor het milieu en de economie. Bovendien blijft er zo meer tijd over voor betekenisvolle zaken op verschillende vlakken.
De andere twee (niet-pendel)dagen telewerk ik zoals altijd voor Untranslate. We zijn gewoon om het zo te doen, aangezien de collega’s uit het Gentse zijn en ik bijna aan de andere kant van het land woon. Vanaf het begin was de oplossing dus digitaal samenwerken: iedereen zorgt voor zijn eigen taken en overleggen gebeurt heel efficiënt online. Af en toe genieten we wel van een dagje ‘werktoerisme’ om toch eens fysiek samen te werken, te vergaderen en lekker te gaan eten. De ritten van en naar Gent voelen helemaal anders aan dan het structurele gependel naar Brussel, een stuk aangenamer. De niet-toeristische Untranslate-dagen spendeer ik vlakbij, op de Corda Campus. Daar heb ik een plekje weten te bemachtigen in het kantoor van Wingmen. Het is er meestal een vrolijke boel, vol sfeer en productiviteit. De afleiding van ‘het eiland’ af en toe neem ik er graag bij, want we leren veel van elkaar en genieten zelfs van onze tijd op kantoor.
Nu ga ik tijdens de werkuren alleen nog op uitstap naar mijn thuiskantoor, vergezeld door m’n trouwe collega op vier poten die de boel al eens graag op stelten zet. Zo wordt de dag soms toch nog gebroken. 🙂
De laatste weken is het – ondanks de pendeltijd die ik win – wel ontzettend druk, al ben ik blij dat ik nog kan werken. Door het contrast met alle technisch werklozen durf ik het amper zeggen, maar het is gewoon zo. De communicatiesector blijkt essentieel. Lezers hebben nood aan duidelijke en juiste info in hun eigen taal, dat lijken nu ook meer mensen te beseffen. Die info staat natuurlijk liefst ook zo snel mogelijk online. Daardoor zijn vragen om toch nog dringend voor iets te zorgen of snel iets af te werken nu eerder de regel dan de uitzondering. Geen tijd is geen optie, want je kunt nu toch niets anders te doen hebben. Het klopt natuurlijk dat je eigenlijk nergens naartoe kunt, maar dag en nacht werken hoeft ook niet.
Gaan sporten is natuurlijk wel een optie, tenminste als het buiten en alleen (of met één iemand anders) is. Joggen, wandelen, fietsen, skaten: iedereen lijkt ineens aan het bewegen te zijn. Goed voor de gezondheid zou je denken, maar ook niet altijd ideaal om overal de sociale afstand te kunnen garanderen en soms ronduit gevaarlijk door en voor degenen die het niet gewoon zijn. Start2Run kon niet heel Vlaanderen in beweging krijgen, corona kan dat blijkbaar wel. Nu is de boodschap: volhouden, maar met mate. Ik heb ook last van sportkriebels, nu misschien zelfs nog meer dan anders. In normalere tijden vormt sport de ideale ontspanning, nu een goede afleiding. Ik kruip regelmatig op mijn koersfiets om een toertje in de omgeving te doen en maakte ook een stevige rit om iemand die ik graag zie héél even in het echt te kunnen zien, weliswaar op voldoende grote afstand. De huidhonger werd er niet minder van, maar het was beter dan niets.
Andere afleiding komt van de postbode, nu ieders beste vriend. De verrassingspakketjes, brieven en kaartjes die hij meebrengt, toveren spontaan een glimlach op alle gezichten. Het is trouwens het ideale moment om in je pen te kruipen en iemand op de ouderwetse manier een warm gevoel te bezorgen, niet twijfelen!
Verder sociaal contact speelt zich noodgedwongen online af: e-afterworks met de collega’s van Wingmen, online spelletjesavonden, chatten met vrienden, videocalls met mijn teleromeo … 🙂 Gelukkig kunnen we gebruikmaken van de digitale wereld! Voor degenen die zich mooi aan de regels houden is er offline namelijk weinig te beleven. Maar gek genoeg zijn er wel nog altijd mensen die de ernst niet snappen en de regels aan hun laars lappen. Frustraties door de buren bezoek te zien ontvangen: check!
Voor mezelf heb ik snel gekozen: toch veel liever FOMO dan corona. Daarom bereid ik me voor op nog een tijdje in lockdown leven. Leuk is het niet met al dat gemis, maar toch ga ik proberen te genieten van het ontbrekende schuldgevoel wanneer ik niet voldoe aan alle sociale verplichtingen. Daarna halen we wel alles in. Of misschien weten we allemaal beter en verkiezen we kwaliteit boven kwantiteit…
